7 dingen die ik heb geleerd over het moederschap (na tien jaar moeder te zijn)

As salamu alaykom,

Vandaag zeven lessen die ik afgelopen jaren the hard way heb geleerd over het moederschap.

Oh, en don't worry, het zal niet alleen over de darmen gaan (maar wel voor een gedeelte, want als je van binnenuit al niet gebalanceerd bent, heb je geen goede basis).

1. Wanneer je darmen en voeding niet goed zijn, dan loop je 10-0 achter. Wanneer je darmen niet gezond zijn dan kun je extra vermoeid zijn, brain fog hebben, een kort lontje hebben en zit je over het algemeen minder lekker in je vel. 

Bovenstaande klachten in combinatie met kleine kinderen is niet te doen. Je moet als moeder in principe 24/7 aanstaan. Met deze klachten ben je niet de beste versie van jezelf, waardoor je ook veel minder te geven hebt. 

De kans is aanwezig dat je onnodig vaak schreeuwt, geïrriteerd bent, en minder leuke dingen met ze kunt doen.

En niet geheel onbelangrijk: je geniet er zelf veel minder van. En dat is zo jammer. Als je toch fulltime moeder bent, dan kun je maar beter de beste omstandigheden creëren, niet? En deze beginnen van in jou. Overigens leven we in een maatschappij waarin deze klachten genormaliseerd worden, terwijl ze dat helaas niet zijn. We zijn gewoon vergeten wat de juiste brandstof is voor onze organen, waardoor deze (je hersenen bijvoorbeeld) niet meer optimaal kunnen functioneren.

Voordat ik aan mijn darmen werkte was ik heel vaak neerslachtig, had ik vaak een kort lontje en had ik heel erg veel HSP-klachten. Wanneer je aan je darmen werkt zal je in sha Allaah merken dat je prikkels veel beter kunt hebben, waardoor je van je gezin kunt gaan genieten. 

Ik kan me nog herinneren dat een cliënte me na de begeleiding vertelde dat ze voordat ze het traject had doorlopen altijd heel erg haar best moest doen om geduldig en lief te blijven. Ze moest daarvoor op haar tanden bijten. Ze wist dat een kind recht heeft op een rustige, ontspannen moeder. Maar omdat ze dat niet wás kostte dat altijd actieve moeite. Nadat ze het traject had afgerond voelde ze haarzelf veel meer uitgerust en zat ze lekkerder in haar vel, waardoor ze van nature gewoon meer ontspannen was. Ze hoefde 'de lieve moeder-rol' niet meer te faken.

Een andere cliënte vertelde me dat ze voordat ze het traject had doorlopen, helemaal niet kon genieten van haar rol als moeder. Ze wist Islamitisch gezien dat voor haar gezin zorgen een verplichting was en ze deed the bare minimum dan ook, maar ze lag veel liever heel de dag onder haar deken. Na het traject begon ze meer plezier te krijgen in haar dagelijkse dingen.

Wat mij betreft zou elke (aanstaande) moeder dan ook aan haar darmen moeten werken.

Wil je je gezin het beste kunnen dienen? Werk dan aan je eigen gezondheid. Is dat makkelijk? Niet altijd. Maar: goede dingen in deze dunya zijn niet altijd makkelijk.

2. In het verlengde van het bovenstaande punt nu de darmen en voeding bij de kinderen. Zoals je waarschijnlijk wel weet krijgt de baby tijdens de bevalling de bacteriën binnen die op dat moment bij de moeder in het geboortekanaal aanwezig zijn. De bacteriën in het geboortekanaal van de moeder komen uit haar darmen. Dit betekent dat wanneer jouw darmen niet op orde waren tijdens de bevalling, de darmen van jouw baby - en later kind - over het algemeen ook niet in orde zijn. Baby's worden dus niet gezond geboren; ze worden geboren naargelang de gezondheid van de moeder tijdens de bevalling.

Een kind dat geen gezonde darmen heeft kan wellicht:

• minder plezierig zijn/minder lekker in de vel zitten/snel boos zijn
• 'geen uitknop lijken te hebben'
• snel angstig zijn
• snel overprikkeld raken
• slechter slapen
• zich minder goed concentreren
• kan onnodig risico's opzoeken
• minder smaken en texturen waarderen
• kan agressief of snel geïrriteerd zijn
• buikpijn hebben
• vaak verkouden of ziek zijn
• allergieën hebben
• later menstruatieklachten/diabetes/groeipijn hebben

Dit zorgt ervoor dat er vaak geen goede basis is. Ik ga nu een grote uitspraak doen: ik geloof dat heel veel parenting boeken en cursussen niet meer nodig zouden zijn wanneer onze kinderen van binnenuit al gezond zouden zijn (!!!). 

Een kind dat gezond is, waarbij voldoende neurotransmitters worden aangemaakt, waarbij de voedingsstatus goed is, zal over het algemeen een plezierig en fijn kind zijn (het blijven kinderen, overigens. Ze zullen je gaan testen, ze zullen af en toe zeuren of gaan puberen. Maar dat zal dan zijn vanwege het feit dat er ontwikkelingen plaatsvinden, en niet vanwege een toxisch brein/slechte voeding). 

In plaats van te focussen op 'gedrag' en dat proberen te corrigeren of dat empathisch proberen op te lossen, met veel te veel uitleg en poespas ('lieverd, ik begrijp dat je geen ei wilt, maar je hersenen hebben dat echt nodig. Wat als we één hapje ei nemen, en dan pas je broodje?"), is het op lange termijn eenvoudiger om de te zorgen voor een gezonde basis.

3. We dienen als moeders (en moslims) altijd zaken te kijken naar het grotere plaatje. Neem nou bijvoorbeeld slaaptraining. We leven in een wereld waarin kennis voorhanden is. Jonge moeders worden gebombardeerd met uitspraken als: ''slaaptraining is schadelijk omdat de hoeveelheid cortisol in het lichaampje doet stijgen, wat mogelijk schadelijk is''. Met als gevolg dat we onze kleine kinderen niet zelf leren slapen, waardoor zowel wij als zij niet voldoende uitgerust zijn.

Wilt jouw kindje zelfstandig in slaap leren vallen? Waarschijnlijk niet. Maar de vruchten die het oplevert zijn zo waardevol. Een paar nachten ongemak kan de reden zijn dat je maanden je veel meer uitgerust voelt.

Zeker wanneer je meerdere kinderen hebt, in combinatie met een baby. Je kunt dan denken van ''ah nee, laten huilen is zielig voor de baby'', met als gevolg dat je waarschijnlijk onnodig vaak je bed uit moet, oververmoeid bent, en gaat snauwen naar je andere kinderen... Oudere kinderen stellen heel veel vragen, en nemen heel veel mentale space in. Wanneer je een gebalanceerde moeder wilt zijn voor jouw oudere kinderen, dan moet je echt uitgerust zijn en lekker in je vel zitten.

En wat eigenlijk helemaal nooit genoemd wordt: hoe zou jij het vinden om een baby te zijn die onderbroken slaap heeft, en daardoor moe is? Baby's en kleine kinderen zijn ook gewoon mensen, en doen het ook veel beter op kwalitatief goede slaap. (Er wordt overigens vaak beweerd dat baby's vaak wakker hóren te worden, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens - wel een beetje, zie de alinea hieronder -. Er zijn namelijk zat kleintjes die ná de slaaptraining veel rustigere baby's zijn geworden).

Ik kan dit niet vaak genoeg benadrukken: probeer het perfecte plaatje los te laten. Ben je een perfectionist, werk daar dan aan. Je kunt het wel voor je baby perfect willen doen, maar heb jij zelf geen rechten meer? En jouw man en oudere kinderen?

Ik heb zelf mijn kinderen overigens nooit geslaaptraint. Mijn oudste twee niet omdat ik dat zielig vond (maar had daardoor wel een burn-out) en mijn jongste twee zijn een stuk gezonder geboren en sliepen van nature al prima, alhamdouLlilah.

Wel even een disclaimer dus: nachtvoedingen zijn heel normaal. Waar het alleen om gaat, is dat je wilt dat een klein kindje alleen wakker wordt wanneer het echte honger heeft. Op het moment dat je je baby nooit zelfstandig in slaap leert vallen, ''omdat het nooit mag huilen'', zal het waarschijnlijk jouw hulp nodig hebben wanneer het tussendoor even wakker wordt. En dat is eigenlijk onnodig.

Perfectionisme en ouderschap gaan niet goed samen. 

Een ander voorbeeld is thuisonderwijs. Ik geef zelf thuisonderwijs en ken veel vrouwen die dit ook geven, terwijl ze dat wellicht niet aan kunnen (dit bedoel ik niet als oordeel, want voordat ik aan mijn gezondheid heb gewerkt kon ik dat ook absoluut niet aan). Je kunt je dan vast blijven houden aan je ideale doel, waarbij je je kinderen thuis lesgeeft. Maar wanneer je eigenlijk veel te moe bent, je kinderen helemaal community hebben en je gezin er zwaar onder lijdt, is het de vraag of het jouw doel niet voorbij gaat? Een oververmoeide, geïrriteerde moeder, kinderen die verveeld zijn en niet krijgen wat ze nodig hebben en dus een gezin dat in surviving mode is.. Is het dan niet beter om het perfecte plaatje los te laten en in te zetten op het best haalbare voor jouw situatie? Wellicht is een Islamitische school voor jouw kinderen, waardoor je rust en ruimte krijgt om hard aan jezelf te werken, wel veel beter voor jouw gezin? Met die rust en ruimte die je dan krijgt kun je je huis en plek maken waar je kinderen graag naar terug komen.

Nog zoiets: stel je voor dat je je kinderen op de dagen dat ze heel de dag thuis zijn, - bij thuisonderwijs, of met vakanties - verplicht 1.5 uur in de slaapkamer te laten spelen na het middageten. Dan zou je kunnen denken: 'ah maar dat is toch zielig'? Met als gevolg dat ze in de woonkamer spelen terwijl jij even een rustmoment wilt, jij overprikkeld raakt en naar ze schreeuwt. 

Waar we in een tijd lijken te leven waarin kinderen heel veel willen bepalen, dienen we te beseffen dat kinderen de grote lijnen niet kunnen zien. Kinderen denken alleen aan 'nu'. Ze beseffen zich niet dat als je 'nu' iets doet wat ze misschien niet helemaal leuk vinden, dat als gevolg kan hebben dat de moeder 'later' er doorheen gaat zitten. Daarom moeten wij als volwassenen ook de leiding durven nemen. Wij dienen te leiden met wijsheid; wijsheid die bij veel kinderen nog ontbreekt (bij veel volwassenen ook overigens.. don't get me started...)

Ik hoop dat je mijn punt begrijpt: blijf gebalanceerd in hetgeen wat je doet en staar je niet blind op één facet van het ouderschap perfect willen uitvoeren, waardoor de rest helemaal uit balans raakt. Again: coming from experience.

4. Vaak zijn het niet onze kinderen die 'lastig' zijn, maar is dat het feit dat we meerdere dingen tegelijk proberen te doen terwijl onze kinderen wat van ons nodig hebben. Ik werk daarom graag met een blokschema. Dit houdt in dat je je tijd verdeeld in blokken, zodat je alles wat je wilt doen kunt inplannen.

Zo heb ik na het ontbijt alle aandacht voor de kinderen. Ik geef ze dan les, ga met ze naar het park, lees ze voor, knutsel met ze of we doen iets anders. Daarna is het tijd om middag te eten. Na het middageten gaat de jongste voor zo'n 2.5 uur naar bed. In dit blok doen mijn kinderen iets voor zichzelf. Dat is enerzijds heel gezond voor ze, maar anderzijds hebben ze dan al hun liefde en aandacht al gehad, dus ze hebben mij dan niet meer nodig. Dit is dan voor mij het blok dat ik mijn eigen les volg, wellicht wat werk of opruim (zie volgende punt). 

Tegen de tijd dat de jongste wakker wordt is mijn huis schoon, heb ik even kunnen bijtanken en ben ik in principe weer beschikbaar voor de kinderen, mocht dat nodig zijn.

Door met blokken te werken zorg je ervoor dat je jezelf inplant. Doe je dit niet, dan is de kans groot dat je niet aan je eigen ontspanning en doelen toekomt.

5. Er wordt gedaan alsof 'me-time' of 'self-care' als moeder betekent dat je iets doet wat niet veel toevoegt. 

Wat ik echter heb geleerd, is dat liefde voor mezelf betekent dat mijn omgeving zo schoon en mooi mogelijk is. En ik ben er dan ook van gaan genieten om dit te realiseren. Waar ik het eerst zag als 'huishouden', zie ik het nu meer als 'home making'. 

Wanneer je huis mooi en georganiseerd is, dan zal je je veel rustiger voelen, waardoor je meer ruimte overhebt voor je kinderen.

Ze zeggen ook niet voor niks: ''self-care is only loving the things that love you back. You might love cake, but it doesn't love you back''.

Daarnaast kun je terwijl je je huishouden doet de surah die je op dat moment leert op repeat zetten, waardoor het memoriseren vele sneller zal gaan (zeker wanneer je ook je darmen aanpakt; want daarmee gaan je hersenen beter functioneren). Wanneer je daarnaast elke dag nog even goed gaat zitten voor je surah, heb je een goede combinatie te pakken (i.e. je surah heel veel luisteren, maar er ook even mee gaan zitten).

6. Probeer zoveel mogelijk dingen te doen met jouw kinderen die jij zelf ook leuk vind. Is natuurlijk niet altijd mogelijk (zoals ik mijn kinderen nu al leer: ''het leven is niet altijd leuk..''), soms moeten dingen gewoon gebeuren. Hierdoor heb je minder het gevoel dat 'jouw leven pas begint wanneer de kinderen op bed liggen'.

Toen ik net moeder was dacht ik dat ik alles met mijn kind hoorde te doen (denk: pretend play en net doen alsof je kopjes thee drinkt). Nu pas besef ik me dat je als moeder ook grenzen mag zetten. 

Maak dus eens een lijstje van de dingen die jullie samen zouden kunnen doen, waardoor de behoeftes van jullie allemaal in één keer vervuld worden. Voor mij is dat: voorlezen (maar wel alleen boekjes die ik zelf ook mooi vind), de natuur in gaan, via Youtube dingen proberen na te tekenen, spelletjes spelen, een hele uitgebreide maaltijd koken en die samen opeten. Oh, en natuurlijk kappertje spelen (aka kinderen die lekker je haar gaan kammen....)

7. De gedachte dat 'het allemaal wel makkelijk wordt wanneer ze groter zijn' is een misleidende gedachte. Tuurlijk worden heel veel aspecten makkelijker (en leuker!), maar het wordt ook uitdagender. Dat is overigens mijn punt niet eens.

Mijn punt is wél dat het een foute mindset is dat je leven makkelijker gaat worden wanneer 'X, Y of Z' gebeurd. Omdat je dan hierop gaat hopen, ben je niet geneigd om eens even naar je huidige situatie te kijken. Door even een stapje achteruit te doen; te reflecteren over wát je dan eigenlijk nu zo zwaar vind. Want wanneer je dit weet, kun je stappen gaan zetten, in plaats van in de slachtofferrol te blijven hangen. 

Vind je het zwaar omdat je slecht slaapt? Kijk dan of je dat kunt verbeteren.

Heb je het idee dat je te weinig tijd voor jezelf hebt? Kijk hier dan of er mogelijkheid is.

Ik vind zelf de babyfase echt het simpelste. Om het uur nog een dutje, in en rondom het huis is meer dan voldoende uitdaging...

Heb jij hulp nodig om weer de beste versie van mezelf te worden, laat het me dan weten. Dit mag via het contactformulier of via de e-mail, maar vergeet dan niet je telefoonnummer achter te laten. Ik mail namelijk altijd terug, maar mijn mails komen standaard in de spam. Mij een appje sturen mag ook: 0631090519